Green River and Cedar City
Door: Piet van der Krieke
Blijf op de hoogte en volg Piet
12 Juni 2015 | Verenigde Staten, Las Vegas
Zondag 7 juni.
Vandaag beginnen we lekker rustig aan. Uitgeslapen tot half zeven. Rustig aandoen met het eten en om kwart voor tien aan de wandel naar de kerk, twee blokken verder. Het is de Green River Bible Church. Dominee Kirk Durham staat buiten en heet ons hartelijk welkom. Ook een aantal anderen heten ons welkom. De opmerkingen over onze lengte zijn natuurlijk weer vele. Nadat de kerkdienst is begonnen mag ik ons introduceren en daarnaast zijn er nog twee echtparen te gast, een echtpaar uit Australië, die vier maanden door Amerika trekken en een echtpaar uit Georgie (VS) die op de motor vijf weken rondtrekken. Ze zijn lid van een christelijke motorclub. (The Spiritdrivers).
We zingen allemaal bekende liederen en de preek wordt verzorgd door een goed vriend van de dominee die Twins Peak Bible Camp runt, een soort conferentie oord met de bedoeling om te evangeliseren. Een belangrijk deel van het verhaal is hoe ze bij het realiseren van de plannen op allerlei wondere manieren zijn geholpen. Als de kerkdienst is afgelopen is er koffie.
We praten nog even met wat gemeenteleden en de andere gasten. Vooral de Australiërs geven ons allerlei adviezen wat we zouden kunnen doen. Veel gemeenteleden gaan door naar de bijbelschool en wij gaan terug naar ons hotel. Onderweg bewonderen we nog even een Amerikaanse cementwagen met een cementmortel. Heel bijzonder, de uitgang zit aan de voorkant van de auto, dus net andersom als bij ons.
We gaan vervolgens weer richting Moab, nu naar Dead Horse Point State Park, met name bekend vanwege zijn prachtige uitzicht over de Colorado River.
We rijden als eerste naar Dead Horse Point, het punt waar je uitkijkt op een bocht. De bocht is zo scherp en de kloofwanden zo stijl dat vroeger de cowboys de wilde paarden de hoogvlakte opjoegen en dan hoefden ze alleen maar het begin af te sluiten zodat er een natuurlijke kraal ontstond. Ze selecteerden dan de beste paarden en lieten de overige weer vrij. Toen ze dat een keer vergaten gingen alle paarden dood, vandaar de naam. Bedenk dat de rivier in de kloof ligt en dat dit zich afspeelde hoog boven de rivier.
We gaan wat eten, vergezeld door enkele Chipmunks en een Raaf. Daarna rijden we terug en slaan we een onverharde weg in, de Long Canyon Road. We dalen af naar de Canyon en hebben op een gegeven moment het idee dat de weg zo ophoudt en we de afgrond in zullen storten, maar het valt mee. Op een gegeven moment zien we langs de kant van de weg wat weg schieten en als we omkijken zien we nog net een jong vosje zijn kop uit een hol steken. We rijden een beetje terug en zetten de auto dwars op de weg, zodat we een goed uitzicht hebben op de ingang van het hol.
Na een tijdje wachten komt er weer een kopje uit het hol kijken en even later een heel vosje, en nog een en nog een en een poosje later komt nummer vier. We zitten een hele tijd naar het tafereel van de wereld ontdekkende vosjes te kijken. Ze kijken wel veel in onze richting maar gaan ook gewoon hun gang. De enige dissonant in het geheel is een verfrommeld blikje voor de ingang van het hol.
Een overvliegend vliegtuig zorgt voor een eind aan het tafereel doordat ze allemaal het hol induiken.
We rijden verder, maar al gauw komen we bij een stuk dat zo steil naar beneden gaat en eindigt in een haarspeldbocht, dat we eerst maar even poolshoogte gaan nemen. Na de haarspeldbocht krinkelt de weg door een kloof die zo nauw is dat we er nauwelijks door zullen kunnen en bovendien is de weg nogal schuin en glad. Aan de sporen te zien, zijn de meeste auto's teruggegaan, dus wij gaan ook.
Hierna zijn we naar Arches gegaan. We hadden daar nog niet alles gezien. Het belangrijkste wat we nog wilden zien was Delicate Arch. We hadden dat al vanuit de verte gezien, maar je kunt er ook heen wandelen, een behoorlijke wandeling, maar we hadden ook geen keus. De weg waar we de vorige keer langs gegaan waren naar het uitzichtspunt met de grootste afstand en het uitzichtspunt met de iets kleinere afstand, was afgesloten vanwege de hevige regenval. We moesten donderdag al door het water rijden, maar nu was de hele weg bedekt met een laag slik, die eerst nog moest worden verwijderd. Het leek net of er een nieuw laagje cement over de weg lag.
Dus toch maar de tocht van ongeveer een uur. We waren niet de enige. Alleen de wandeling erheen was al prachtig. En de Arch was echt fantastisch om te zien. Een hele mooie boog aan de rand van een afgrond. Heel mooi bij de al wat lager staande zon. Er waren veel mensen die er van zaten te genieten op een afstand. Er zijn ook altijd mensen die er dan perse onder moeten gaan staan voor een foto en daarmee anderen de mogelijkheid ontnemen om een foto te maken zonder mensen er op. Soms werden mensen weggejaagd door boegeroep als het te lang duurde voordat de boog vrij van mensen was. We zaten naast een professionele fotograaf met ADHD. Hij praatte aan een stuk door over ISO en andere waarden, hij had de tijden van de zonsopgang, ondergang en ook van de maan op een papiertje. Hij zou de hele nacht blijven en dan 's nacht de boog op laten lichten met sterke lampen. Ik mocht nog even zijn filter gebruiken voor een goede lichtcorrectie, maar ben er nog niet uit of de foto er echt mooier van geworden is.
In elk geval hoorden we dat het qua licht een perfecte dag was, dus dat troffen we even weer.
We moesten daarna natuurlijk ook het hele eind weer teruglopen. Daarna nog bij een aantal plekken gestopt om nog wat foto's te maken, vanwege het prachtige avondlicht.
Het was al na half tien toen we Green River binnen reden. Restaurants waren al dicht, dus maar even een soepje gehaald bij het benzine station. Nog even aan het verslag werken en dan maar weer op bed.
Maandag 8 juni.
De wekker op half acht gezet, maar om half zeven was het tijd om er uit te gaan. Na het ontbijt de boel opgeruimd en daarna afscheid genomen van de baas van het 'hotel'. Dat was een nogal onaangepast figuur waar we goed mee op konden schieten. Elke morgen had hij kleine warme muffins bij het ontbijt. Het was een echte ADHD'er die altijd aan het praten was. Hij had een verschrikkelijke baard en op zijn shirt stond 'we trust in Pirates'. Toen we voor het laatst ontbeten zeiden we dat we zijn muffins zouden missen en dat we wel een hele tray op zouden kunnen. Hij zij direct dat hij nog een hele tray (met zo'n 25 kleine muffins) voor ons zou maken en inderdaad kregen we die mee toen we weggingen.
We gingen onderweg naar Capitol Reef, een natuurpark op de weg naar Cedar City, onze volgende stop. We hebben weer geweldig genoten van het zeer afwisselende landschap. Zeker in de buurt van Capitol Reef was het landschap geweldig woest en ledig. We maken een wandeling naar een natuurlijke brug. Het is geen Arch maar het lijkt er wel op. Als we net op weg zijn, zien we twee slangen, van meer dan een meter lang en heel dun. We vragen later bij het bezoekerscentrum en het blijken, hoe grappig, Wandering Gartner Snakes te zijn, Wandelende Tuin slangen. Tot teleurstelling van de jongens niet giftig. Wel erg mooi om te zien trouwens. Verder heel veel hagedissen. Het was een hele klim naar de natuurlijke brug, maar zeker de moeite waard. Toen wij er waren, waren er geen andere mensen, zodat we de brug heel mooi op foto konden zetten. Op de terugweg kwamen we een Nederlands echtpaar tegen dat zich aanheft afvragen was hoe ver het nog was en of ze misschien terug moesten gaan omdat ze niet het juiste schoeisel aan hadden. We zeiden dat het nog een kwartier lopen was en dat het qua moeilijkheid best mee viel. Ze besloten dan toch maar even verder te gaan. Wij liepen ook verder en hoorden direct daarna de man een slipper maken van een gladde rots. Hij viel gelukkig niet ver, maar toch. Later zagen we ze weer. Alles was goed afgelopen en we hoefden ons niet schuldig te voelen.
Capitol Reef is een plek met een rijke historie, van zowel indianen als Mormonen. We zagen een huisje waar een Mormoonse familie in had gewoond met 13 kinderen. Het huisje was misschien 2.5 bij 5 meter. Op een gegeven moment was de rivier zo overstroomd dat ze alles verloren waren en hogerop zijn gaan wonen.
Hier en daar zijn nog wat boomgaarden, maar ook daarvan is veel verloren gegaan.
We eten onze lunch bij de rotstekeningen van indianen en Mormonen. (19e eeuws).
We gaan daarna even naar het visitors center en vervolgens de weg naar het Zuiden op, die langs prachtige rotspartijen voert. Op een gegeven moment is de weg afgesloten vanwege overstromingen, beken die de weg vervuild hebben waarschijnlijk. Ik zet dan ook de TomTom maar eens aan want ik realiseer me dat we nog een eind te gaan hebben voordat we in Cedar City zijn. Dat klopt. TomTom geeft aan dat we nog 5 uur moeten rijden over 190 mile en dat we om kwart over acht zullen aankomen. Oeps dat wordt dus even aanpoten want we willen wel graag terwijl het nog licht is, op zoek naar het huis waar we zullen verblijven. Nu is TomTom wel eens vaker wat pessimistisch omdat hij niet van alle wegen de snelheid kent en dan met een lage snelheid rekent, maar toch.
We komen ook nu weer langs prachtige rotspartijen, mooie uitzichtpunten waar we dan toch maar even stoppen. We blijven doordat we toch wat sneller rijden dan TomTom verwacht, aardig op schema van aankomsttijd.
Maar dan komt de splitsing waarbij we de keus hebben om over de 12 te rijden, een toeristische weg, die ook langs Bryce Canyon voert. We besluiten dat toch te doen, tot groot ongenoegen van TT, die niet ophoudt te zeuren om om te draaien. Dat duurt zo lang dat we besluiten hem uit te zetten, omdat ik toch wel zeker van mijn zaak ben.
We rijden over grote hoogten en stijgen tot wel 3000 meter en zien dan de hele wereld aan onze voeten liggen. Op een gegeven moment rijden we over een bergrug en zien we zowel links als rechts de bergen beneden ons liggen met mooie groene kloven er in. Geweldig mooi. Het is ook behoorlijk helder, zodat we goed kunnen genieten van het uitzicht.
We halen nog even koffie bij een benzinestation en als we TT aanzetten zien we de verwachte aankomsttijd op kwart over negen uitkomen. We blijven toch maar genieten van de dingen die we zien en vervolgen onze weg door plaatsjes als Boulder, in the middel of nowhere.
Op een gegeven moment komen we bij Bryce Canyon uit. Daar schijnt de zon zo mooi op de rotsen, dat het lijkt alsof ze in brand staan, zo mooi rood en oranje. Toch maar even weer stoppen. We lopen toch nog wel aardig in qua tijd. We komen nu in een gebied waar het wemelt van de herten. We zien er eerst 4 keer een langs de weg, dan steken er twee vlak voor ons de weg over. Het is een kwestie van goed uitkijken.
Op elk groen open stukje zien we ook een of meer herten.
Opeens steken er een aantal wilde kalkoenen de weg over. Prachtig om te zien.
We krijgen inmiddels aardig last van de lager staande zon. Soms rijden we er pal tegen in, zo'n beetje op ooghoogte. De berkenboompjes lichten prachtig op met hun lichtgroene blad. Op een plek waren ze zelfs nog helemaal kaal en moesten ze nog uitbotten, zo hoog stonden ze.
We houden de snelheid er aardig in. Het is lekker rijden zo met al het bochtenwerk, al kan Trudy het niet altijd zo waarderen. Als je vlot rijdt moet je ook wel eens behoorlijk in de rem.
Dicht bij Cedar City worden we over een hele smalle en soms steile weg geleid en zien we een aantal chalets in de verte liggen waarvan we het idee hebben dat we daar misschien wel eens zouden moeten zijn.
Opeens geeft TT aan dat we rechtsaf moeten. Die weg, eigenlijk een pad, is echter zo steil en smal met een hele hoge middenberm dat we ons afvragen of dat de bedoeling is. Gerard en Harmannus gaan even op onderzoek en komen terug met de mededeling dat dat niet gaat werken. We vragen TT een alternatief. Het blijkt dat we dan nog 10 mijl moeten rijden en vlakbij de plek waar we nu zijn, uit zullen komen. Bovendien duurt het dan nog een uur. Het is inmiddels kwart voor negen. (We hadden dus aardig wat tijd ingehaald)
Opeens herinnert Gerard zich dat we een weg voorbij waren gereden die niet op de TT stond. Dus daar naar toe en toen reden we zo het goede gebied in. De volgende uitdaging ontstond toen we het begin van de weg waar het huis aan moest staan gevonden hadden. Ook dat bleek een onbegaanbaar pad. Toevallig kwam er net een auto langs. De mensen moesten even goed nadenken en zeiden toen; "volg ons maar". We gingen de berg weer op en zagen even later het andere eind van High Oak Drive en toen vonden we ook meteen het huis, want er staat maar een huis aan de weg.
Het is een prachtig huis, met uitzicht over een hele weide omgeving, waarbij je de stad in de verte diep in het dal ziet liggen. Het is het huis van de opa en oma van Sarena, een van de meisje die vorig jaar bij ons was. We kunnen nog net genieten van de ondergaande zon. Die gaat pal tegenover het huis onder. Jammer dat we hier maar tot donderdag blijven. Morgen eerst maar eens een rustig dagje !
Dinsdag 9 juni.
Vanmorgen lekker rustig aangedaan met opstaan. In de loop van de morgen even naar Cedar City gereden, naar de Walmart. Een hele afdaling op zo'n gravelweg.
Verder de dag wat gelezen, wat met de foto's bezig geweest, Trudy met haar haakwerk bezig. 'S Avonds lekker thuis gegeten. S' Avonds een video gekeken. Het weer was niet zo bijzonder vandaag, met vrij veel bewolking, een wat mager zonnetje en in de loop van de dag behoorlijk wat wind. Aan het eind van de dag is het helemaal bewolkt.
Vanmiddag zagen we een hert op de weg bij het huis lopen en later nog een vlak achter het huis.
Zo ging deze dag rustig voorbij. Het was wel even lekker na al die dagen met een behoorlijk vol programma.
Woensdag 10 juni.
Vandaag naar Bryce Canyon. De weerberichten zijn niet heel gunstig. Rain and thunderstorms en waarschuwing voor overstromingen daar waar beken de weg over moeten.
Het is ongeveer anderhalf uur rijden naar Bryce Canyon. Het weer valt best nog mee, maar het is wel fris, in de bergen onderweg was het maar 7 graden. We komen om ongeveer 10 uur aan en gaan eerst even naar het visitors center, tot vreugde van de jongens hebben ze daar internet.
Daarna gaan we naar het sunrise punt, de plek waar je eigenlijk bij zonsopkomst moet zijn. We zijn dus eigenlijk een paar uur te laat, maar ook nu is het nog een fantastisch gezicht, aL die rotsen met de schitterende kleuren, variërend van wit, rosé, paars, naar bijna rood. En dan al die figuren, pilaren, die Hoodoos genoemd worden.
We gaan vervolgens richting het eind van het park, zodat we daarna aan de goede kant van de weg alle viewpoints kunnen zien. Onderweg wordt het op sommige plekken mistig. We rijden soms in de wolken en zien dan maar heel weinig. Bij Rainbow Point, op het einde zien we echt helemaal niets. Op het overzichtplateau staat heel toepasselijk. Stairway to the clouds. Nou wij zitten zonder trap al in de wolken.
We besluiten eerst maar terug te rijden. Bij de eerste stop is de mist aardig opgetrokken. Maar bij de volgende stops is het helemaal niets. Bij Farview (verzicht) zien we niet meer dan 10 meter voor ons. We besluiten nog verder naar beneden te gaan en dan komen we weer bij prachtige uitzichtpunten, zoals Bryce Point. Dat vergezicht is echt uitzonderlijk mooi. De zo'n komt er ook af en toe weer door en verder zijn er prachtige wolkenpartijen. Eigenlijk boffen we maar dat het niet helemaal zonnig is maar toch wat bewolkt. Ook de mist die er af en toe nog hangt heeft wel iets. De natuurlijke brug zien we twee keer, eerst nog een beetje in de mist en vervolgens nog een keer als de mist weer is opgetrokken en toen begon de zo'n ook nog op de brug te schijnen.
Nadat we bij Pariaview en Sunset view zijn geweest en het weer steeds mooier wordt, besluiten we om nog een keer terug te gaan naar het eind.
Het is daar inmiddels ook mooi geworden en we kunnen dus toch nog van het hele park genieten. We gaan zo rustig aan weer richting het begin van het park en genieten van alle mooie uitzichtpunten en komen als laatste bij Inspiration Point. Ook dit is weer zeer indrukwekkend. Heel mooi zijn de donkere luchten en regenbuien die op afstand voorbij trekken.
Als we richting de uitgang rijden dan zien we opeens 4 Prairiehondje op hun hol zitten, waarschijnlijk een moeder met drie jongen. De vader loopt wat verder op door het grasland. Af en toe gaat hij op zijn achterpoten staan om even in het rond te kijken. Een prachtig tafereel. Af en toe buitelt er een jong achterover van de heuvel af en op een gegeven moment gaan ze wat aan de sjouw. Vader zien we ook nog steeds. Het lijkt alsof ze de vader op komen halen.
Voordat we het park uitgaan, gaan we nog even weer naar het bezoekerscentrum, zodat de jongens nog even kunnen internetten. Daarna richting Cedar City, onderweg even koffie halen en dan de bergen maar weer door. We kijken nog even bij de lava flow. Er is een vulkaanuitbarsting geweest die een hele lava stroom heeft veroorzaakt. Dat is nog heel goed te zien in het landschap. Er zijn grote stukken zwart landschap met keihard lavagesteente, waar niets groeit. Op andere plekken groeien wat berken.
Om bij de lavaflow te kijken, slaan we een onverhard pad in. We zien iets het pad over rennen. Dat blijkt een Alpenmarmot te zijn. Hij klimt op een stapel boomstammen om om zich heen te kunnen kijken en zo kunnen we hem ook heel goed zien.
We rijden verder het pad op, maar op een gegeven moment wordt het pad zo slecht en we hebben geen idee hoe lang het pad is, dat we besluiten om terug te gaan.
Verder richting Cedar City. We zien al heel lang donkere regenwolken r. De beken brengen al aardig wat roodbruin water met zich mee.
Dan begint het behoorlijk te regenen. We genieten vanuit huis van de mooie luchten boven de vallei. De zo'n speelt er mooi tussendoor. Al met al weer een prachtige dag.
Donderdag 11 juni.
Op tijd er uit, het huis schoonmaken en tegen tien 10 uur vertrokken we, nog even bij de Walmart langs en dan richting Las Vegas.
-
16 Juni 2015 - 11:55
Tom V:
Mooie verhalen Piet!
Ben wel (een beetje) jaloers ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley