Een dag op stap en daarna door naar Boise
Door: Piet van der Krieke
Blijf op de hoogte en volg Piet
25 Juni 2015 | Verenigde Staten, Boise
Vandaag de keuze tussen lekker rustig bij het hotel blijven en wat zwemmen in het zwembad en naar het strand van het meer of nog een rit naar een oud verlaten stadje uit de gouddelverstijd.
We kiezen voor het laatste. Eerst nog maar even bellen met Opa en Oma IJszenga.
Daarna de auto in. We gaan naar Bodie, een ghosttown. Het is even zoeken om de juiste weg te vinden vanuit South Lake Tahoe. Tommy stuurt ons even de verkeerde kant op, maar daarna gaat het goed. We komen dicht langs de plek waar de brand nog steeds woedt en komen ook door een gebied waar de rook zichtbaar aanwezig is. Dus ramen dicht en airco op intern verversen.
De brand is nog steeds niet onder controle. Hij wordt besteden met 11 helikopters, 8 vliegtuigen waarvan 2 DC 10's. In totaal met 500 man. We kunnen zien dat de wind gedraaid is. In een deel hangt de rook nog, terwijl de rook nu naar een ander gebied wordt geblazen, omdat de wind gedraaid is. We rijden weer langs prachtige wegen.
Op een gegeven moment gaan we vanuit Nevada de grens met Californië weer over. We krijgen daar te maken met de controle op invoer van fruit. We zien dat op het laatste moment en bedenken dat we bananen, druiven en kersen (net gisteren voor de eerste keer gekocht In Nevada) hebben. We worden staande gehouden en de beambte vraagt eerst iets over onze auto met Utah platen, terwijl we uit Nevada komen. Dan vraagt hij of we kersen bij ons hebben. Ja. Hoeveel. Ik zeg nou om vanmiddag op te eten. Hij vraagt, ja maar hoeveel. Ik zeg een pond. Hij vraagt waar komen jullie vandaan ? Nederland. Nou, ik zal het voor dit keer laten gaan, omdat jullie uit Nederland komen, maar het is niet toegestaan om kersen mee de grens over te nemen. We zijn er erg streng in. OK bedankt. We hebben er achteraf nog hartelijk om gelachen. Hij bleef ook erg vriendelijk.
Het laatste deel is weer behoorlijk bochtig en de laatste 4 mile is de weg onverhard. We gaan ook steeds hoger de bergen in.
Op een gegeven moment zien we het dorp in de verte liggen. In zijn bloeitijd had het 10.000 inwoners. Toen de goudkoorts over was en er weinig meer werd gevonden daalde dat al snel tot 1.500 en nu woont er niemand meer. Een groot deel van de huizen, bijna allemaal van hout, is door een grote brand verwoest, maar wat er van over is, wordt inmiddels goed bewaard en geconserveerd. Zoveel mogelijk in oude stijl, compleet met wat van het interieur nog over is. Je kunt nergens naar binnen maar kunt wel heel goed door de ramen gluren. Vaak is er nog voldoende van het behang over om te zien hoe het is geweest. Ook de stoelen en bedden staan er nog of wat er van over is, vaak onder een dikke laag stof.
Er zijn ook her en der nog restanten van enkele oude auto's over. De kerk is goed bewaard gebleven, ook zijn er een groot aantal huizen, een school, een werkplaats waar arresleeën gemaakt werden. Ook de gebouwen van de mijnen zelf zijn nog goed intact.
We nemen eerst een kijkje op de begraafplaats, die verschillende afdelingen kent, waaronder een Chinese. Er was op een gegeven moment zelfs een soort Chinatown.
Het is erg de moeite waard, ook omdat de gebouwen origineel zijn gelaten. We worden nog aangesproken door een van de vrijwilligers, die graag wat wilde uitleggen en erg enthousiast was dat we uit Nederland kwamen. Hij legde uit dat de Mainstreet de breedste is van heel Californië omdat er heel veel verkeer doorkwam met aan en afvoer van grondstoffen. Ook vertelde hij dat al het hout van de huizen via het spoor werd aangevoerd en dat verder alles met paard en wagen moest.
Er komen per jaar ongeveer 200.000 bezoekers. Niet zoveel, maar als je nagaat dat het wel erg afgelegen ligt, is het misschien niet zo gek.
Het is wel leuk om te zien dat we nu eigenlijk net aan de andere kant van Yosemite zitten dan toen we kwamen. We zien onderweg een afslag naar Sonora, over de pas. Dat is de plek waar wij eerder de 49 op zijn gegaan.
Vanuit Bodie zijn we naar Mono Lake gereden, een zoutmeer. We gingen vanuit Bodie een andere kant op dan waar we vandaan waren gekomen. Data zeven spannend omdat er een waarschuwing bij stond dat het een very rough Road was, dus een erg slechte weg. Dat viel eigenlijk best wel mee, hij was natuurlijk onverhard, met veel losse stenen, maar geen hele grote en we konden op de meeste plekken redelijk vlot op rijden. Wel zaten er erg veel ribbels in de weg, dus af en toe wat laveren voor de beste plekken.
Op een gegeven moment zagen we het meer liggen, helemaal valk, de bergen erachter weerspiegelden in het meer. Een prachtig gezicht.
Het was nog wel een heel stuk rijden om bij het meer te komen, maar de weg werd ook al weer een verharde weg.
We reden naar een plek bij het meer en zagen een groep vogelaars staan kijken, met statieven en verrekijkers. Meteen de auto aan de kant en er bij gaan staan. Zagen we al gauw een hele mooie vogel, de Northern Flicker. Een aan de specht verwante vogel. Ze hadden zelfs zijn nest ontdekt in een boom. Daar stak een vogelkoppie uit. Het bleek dat we in een vogelexcursie beland waren. Zij gingen weer verder en wij zijn even naar het meer gewandeld. Ook dit meer had zich al aardig teruggetrokken inde loop daar jaren. Het zoutgehalte van het meer was meer dan twee keer zo hoog als in de zee.
Ook ontstaan er allemaal zoutpilaren, die hier Tufa's genoemd worden. Ze komen tot stand doordat het water uit het meer reageert met water dat opwelt uit de bodem. Hierdoor ontstaan dus laagjes gesteente, die te zien zijn als het water zakt. Misschien komen ze ook vanzelf wel boven water. Eerst hebben we aan de Noordknt een paar van die pilaren bewonderd. Daarna Zijn we naar de Zuidkant gereden.
Langs een weg stonden we even in de berm om wat foto's te maken en wat uit de achterbak te halen. Toen we zo'n beetje klaar waren kwam er van de andere kant een politieauto gereden die precies tegenover ons in de andere berm ging staan. Oeps. Rustig ingestapt, met een schuin oog even naar oom agent gekeken en rustig weggereden. Hij kwam ons niet achterna en schoot ook niet. Het blijft altijd indrukwekkend die grote zwart met witte auto's. Helemaal als ze ook de zwaailichten aandoen. Dat deed deze gelukkig niet !
Aan de Zuidkant zijn echt heel veel Tufa's. Ze hebben ook hele mooie vormen. Het is en prachtig gezicht en erg mooi om er tussendoor te wandelen. In het water bevindt zich op sommige plekken een knalgele vloeistof, het lijkt net verf. De speciale vlieg die hier leeft, is er gek op. Overigens is de hele oever langs de kant bepakt met vliegen. Gelukkig laten ze ons met rust. Als Gerard een steen omver schopt, rent er een schorpioen onder vandaan, naar een andere steen, die we natuurlijk ook even omkeren om hem betere bekijken.
We gaan weer terug naar Lake Tahoe, nog een behoorlijk eind rijden. We komen weer bij de brand langs en kunnen nu ook zien waar de lijn iswaar de brand zich bevindt. We zien ook nog een blushelikopter vliegen. Nog even boodschappen doen en tanken en als we thuiskomen nog even eten en dan is de avond al weer bijna voorbij. We zijn blij met de keuze die we gemaakt hebben om toch op stap te gaan. We hebben weer heel wat moois gezien. Morgen hopen we verder te gaan richting Boise, een pittig eind rijden.
Woensdag 24 juni.
Rond kwart over acht rijden we weg bij het hotel. Mooi op tijd want we moeten 475 mile rijden, dat is 760 kilometer. De schattingen variëren van 9-10 uur rijden. Ik probeer altijd even iets harder te rijden dan de maximum snelheid, zodat we een beetje tijd winnen.
We hebben cruise control en de TT geeft de snelheid exact weer. Even uitkijken bij eventuele snelheidscontroles.
We rijden eerst een stuk naar Carson City, dat we al eerder hebben gereden. Nu zijn de dalen helemaal gevuld met rook van de brand die nog steeds woedt. Zelfs op 40 mile afstand.
We rijden 10-tallen mijlen op helemaal rechte stukken wegen, die de heuvels nemen, zoals ze zijn. Het is niet erg druk, zodat we op de tweebaanswegen veel meer snelheid halen dan waar TT van uitgaat. Even spannend wordt het als een tegemoet komende politieauto keert en direct achter ons aankomt. Even terug naar de exact toegestane snelheid en dan passeert de Politie auto ons rustig.
We lunchen op een parkeerplaats waar grote hoeveelheden sprinkhanen ons gezelschap houden.
Als we vanuit Nevada Oregon binnen rijden dan mogen we opeens op dezelfde weg maar 55 waar we eerst 65 mochten. We gaan keurig terug in snelheid, maar langzamerhand komt er steeds een mile bij.
Op een gegeven moment zien we een aantal zwarte ibissen langs de weg. We stoppen even en zien nog veel meer mooie vogels. Er zitten onder andere een aantal nachtzwaluwen in de boom, we zien twee bokjes vliegen, een prachtige oranje rode vogel en andere steltlopers.
Harmannus neemt het stuur over vlak voordat we Idaho, de volgende staat, binnenrijden. We mogen nu weer 65. Er staat een pick-up langs de weg en dat blijkt een politie auto te zijn, als we zien dat de agent die er in zit de arm uit het raam steekt en Harmannus tot rustig rijden maant. Hij reed inmiddels 68. Spannend, wat gaat er gebeuren. Ja, hij draaide de weg op en kwam achter ons aan. Er kwam een tegenligger aan, die waarschijnlijk harder reed. Hij zette nu zijn zwaailichten aan, de auto stopte en de politieauto draaide om. Avontuur weer voorbij.
Uiteindelijk komen we om kwart over zes aan bij ons hotel in Boise. We zijn dan inmiddels wel een uur in de tijd vooruitgegaan, zodat we er uiteindelijk, inclusief de stops 9 uur over gedaan hebben.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley