Boise

Vrijdag 26 juni.
Pas om half negen kom ik mijn bed uit, een recordtijd vandaag. We gaan vanmorgen eerst naar het Capitol om het van binnen te bekijken. Behalve de kantoorruimtes mag je echt overal in. We bekijken alle verdiepingen, en zitten in de bankjes van de senaat en van de leden van het huis van afgevaardigden en zitten op de voorzittersstoel.
Een van de leden van de senaat, Mr. McKenzie heeft zijn aantekeningen nog op zijn desk liggen, evenals het boekje met regels voor het optreden. Er staan hele protocollen in van wat je moet zeggen in reactie op het spreken van de voorzitter.
Ook zijn laden met dossiers staan gewoon open.
 
We praten even met de secretaresse van de gouverneur, die spontaan aanbiedt dat we ook wel even in de kamer van de gouverneur mogen kijken. Hij is op werkbezoek. Het is een enorme kamer en Harmannus voelt zich even heel belangrijk als hij in de stoel van de gouverneur zit.

Het is een prachtig ruim opgezet gebouw met de vloeren en pilaren van nep- marmer.
We zijn een van de weinigen die door het gebouw lopen om het te bekijken.

Op weg naar ons hotel is het al behoorlijk warm. We kopen even een ijsje bij Ben en Jerry's, iets om gezien de prijs, niet te vaak te doen.

We blijven nog even lekker op onze kamer en tegen kwart voor vier gaan we richting de kerk voor de trouwerij en eerst nog even bij de winkel langs. Tegen half vijf komen we bij de kerk aan en maken al gauw kennis met Scott, de aanstaande man van Jennifer. We zien ook de vader van Jenifeer, die we kenden en haar zus en zwager.
Ook zien we LaRae, die tegelijk met Jennifer bij ons was. Leuk om haar weer te zien.
Als we net in de kerk zitten, zien we een echtpaar met twee kinderen binnen komen, die we vanmorgen ook in het Capitol gezien hebben, erg grappig. Later hebben we nog even met ze gesproken, bleek dat ze uit Grad Rapids kwamen en ook nog twee jaar in Nederland gewoond hadden. Een van hun kinderen had al over ons gezegd die morgen; dat zijn vast Nederlanders.

De kerkdienst begint, de bruid en bruidegom komen binnen en nemen hun plaats in tussen de bridemaides en groomsmen en hoe ze allemaal heten. Vijf van elk.
De dienst verloopt erg vlot en voor we er goed en wel erg in hebben is het al weer afgelopen. Na twintig minuten. We hebben slechts 1 lied gezongen. De bruid en bruidegom komen weer terug en een voor een kunnen de mensen uit de rijen ze feliciteren.
Daarna gaan we naar voor de kerk om het bruidspaar bij het naar buiten komen, met rozenblaadjes te bestrooien. We praten tijdens het wachten al met enkele broers van de vader van Jennifer en met een aantal andere mensen. Het bruidspaar vertrekt met de bridemaides en groomsmen in een grote limo naar de plaats van de receptie en wij gaan met onze eigen auto die kant op. De receptie is op de locatie van een golfclub, met een prachtig, groot gebouw.

De tafelzetting is geregeld en wij zitten aan tafel met onder andere Bep van 86. Ze is getrouwd maar haar man heeft net een ongeluk gehad, zodat ze alleen is. Ze blijkt twintig jaar in Escondido gewoond te hebben. Ze kent de familie Bons dus wel en de familie de Jong en de familie Ton.
We genieten van een heerlijk diner. De bruidspaar taart wordt aangesneden. Ook erg lekker. De vrienden van de bruid en bruidegom steken nog een verhaaltje af, net als de bruid en bruidegom zelf en dan kan het dansen beginnen. De dansvloer is maar klein, dus we hoeven niet echt mee te doen.

We gaan naar buiten, het weer is inmiddels wat draaglijker geworden, beter dan de 39 graden van vanmiddag. We kletsen nog wat met een paar Nederlanders, een stagiaire en een meisje dat helpt met de paarden en we maken kennis met een Mensonides, een neef van de Mensonides familie in Washington state.
Tegen 11 uur nemen we afscheid van Scott en Jennifer. Ze gaan de volgende dag voor hun huwelijksreis naar de Dominicaanse Republiek.

Zaterdag 27 juni.
Vandaag gaan we met LaRae op stap. We hebben besloten om naar McCall te gaan, een mooie plek hoog in de bergen.
Eerst halen we LaRae op, die in een appartement verblijft. We rijden tegen 10 uur weg van haar appartement. Het is een mooie weg door de berge, steeds hoger en langs een wilde rivier.
Op sommige plekken gaan mensen in Kano's de rivier op om te raften. We gaan kijken en zijn het al snel eens dat dit niets voor ons is. In een kleine kano, alles insnoeren en dan je in de wilde rivier laten storten en door de stroom laten meevoeren.
We genieten van onze lunch aan het strand in McCall. Het is daar nog goed uit te houden. Later in de middag stijgt de temperatuur tot boven de 40 graden, maar we zitten het meest in de auto en dan heb je er niet echt last van.

We komen tegen 5 uur bij Nate en Elisabeth, de zus van Jennifer in Caldwell, even buiten Boise aan. We zullen hier tot maandag blijven. We drinken wat en gaan eten en hebben een goed gesprek met z'n allen, waaronder ook de ouders van Nate, die hebben meegegeten.
Goed negen uur brengen we LaRae terug naar haar appartement. We zijn nog maar net onderweg of we horen het geluid van een explosie. Een colablikje heeft het begeven. Gelukkig achterin de auto, waarbij ons geheime luikje dat nog openstond, er voor zorgt dat alleen de achterdeur en de ruimte zelf vies geworden is. Tegen half elf zijn we terug. De anderen maken nog even een spelletje af en dan is het tijd om naar bed te gaan

Zondag 28 juni.
'S Morgens gaan we eerst naar de United Reformed Church in Nampa. Na afloop even koffiedrinken en dan terug naar huis. Hier eten we een paar pizzapunten. Daarna halen we Jennifers moeder op en met z'n allen gaan we naar de Boise River. We zijn niet de enigen die daar heen gaan. We parkeren een van de auto's bij de rivier en gaan dan met z'n allen in de andere auto stroom opwaarts en parkeren daar de auto. 
We hebben zeven luchtbanden (tubes) met netjes ertussen, die blazen we op en vervolgens de rivier in. 
Heerlijk verkoelend, met een temperatuur van 42 graden. Ik kreeg het op een gegeven moment zo koud dat ik aan het klappertanden was.

Het was een prachtige ervaring, 6 mijl op een snelstromende rivier, met enkele stroomversnellingen er in. Bij de eerste stroomversnelling denk je, wat gebeurt er nu ? Was dit waarvan we gisteren zeiden dat gaan we nooit doen ? Je gaat echt van een helling van water af en dan komt je een grote golf tegemoet, die gelukkig net niet over je heen gaat. Je moet ook een beetje zorgen dat je van een goede kant aankomt, dat is een kwestie van de stroom met floaters volgen, die het gewend zijn. 
Het lukte Trudy de eerste keer niet helemaal en ze botste tegen een rots aan en bleef hangen in een soort van een draaikolkje. Ook de volgende stroomversnellingen blijven spannend, net als de kunst om niet te dicht bij de kant te komen, als er boomtakken over hangen.

Al met al een leuke ervaring. Gelukkig staat duidelijk aangegeven waar je er uit moet. Daarna komt een gevaarlijke dam. Het is heel bijzonder zo'n oase van rust op zo'n rivier, terwijl je midden in de stad zit. Op de terugweg kwam de temperatuur even uit op 44 graden.
Tegen zes uur waren we weer thuis en toen we het eten op hadden was het al weer half acht.