Denver en Rocky Mountain National Park

Woensdag 23 juli.

Vanmorgen was het tijd om weer verder te gaan. Om half acht nemen we afscheid van de familie Dijkstra en stappen in de auto richting het vliegveld. Als het volgens planning gaat, komen we daar om half negen aan.
Nadat we zo'n 10 mijl gereden hebben komen we in een drie rijen dikke file terecht, waarin we stilstaan en af en toe weer wat verder rijden, maar uiterst langzaam. Dit duurt, totdat de aankomstverwachting op kwart voor tien staat. We zien dan dat er een ongeluk, op de weg de andere kant op gebeurd is. Een auto mist zijn achterwiel en een andere auto heeft een flinke deuk in zijn dak. We hebben ongeveer 5 kwartier over 4 Miles gedaan, niet echt leuk onderweg naar het vliegveld. Gelukkig hadden we gerekend met vertrek om 11 uur, terwijl het in werkelijkheid 11.40 was.
Nadat we getankt en de auto ingeleverd hebben en met de bus naar de AirPort staan we iets na tienen in de lange rij voor SouthWestAirlines. Gelukkig werkt men de rij heel snel weg. Als we aan de beurt zijn blijkt de koffer van Trudy 1 1/2 pond te zwaar te zijn, maar we mogen kiezen; iets er uit halen of 75 dollar bij betalen. Dan toch maar iets er uit en meegenomen in een plastic zak.

We gaan vervolgens door de security. Ik mag even mijn handen af laten vegen aan een doekje, dat wordt onderzocht op sporen van explosieven. Niets gevonden en ik mag weer verder. Omdat we met zijn drieën gaan mogen we door de snelle lijn met onze handbagage. Dat scheelt een hele tijd wachten. Verder geen vreemde dingen meer, ondanks dat Trudy geen gezichtje op de boardingpas kreeg en Harmannus en ik wel. Vaak betekent dat is.
Zo zijn we dan toch nog tegen 5 voor elf bij de gate. Al vlot gaan we baarden en kunnen we een plekje zoeken in het vliegtuig. Er zijn geen vaste plaatsen, maar je mag op een bepaalde volgorde, aan de hand van een nummer op je boardingpas naar binnen. We zijn bijna als laatste en komen op de middenzitplaatsen terecht. Het is maar iets meer dan twee uur.

Als we in Denver aankomen is het 1 uur, omdat de tijd hier nog een uur verschilt met Chicago. We gaan eerst met een trein naar de bagage afgifte, vervolgens met een bus naar de rental cars. We zoeken een mooie auto uit, een Chevrolet Impala. De kofferbak is zo ruim dat alle bagage er met gemak in past. Het is ongeveer 32 graden.
We gaan nu eerst naar de Walmart onze tent en de ligmatrassen ophalen en doen meteen wat boodschappen. Daarna naar het hotel. We logeren in Town Suites, van Marriott, erg luxe deze keer. In de kamer is een complete keuken aanwezig met oven, magnetron, afwasmachine, koelkast enz. Je zou haast langer dan twee nachten blijven.
Later in de middag krijgen we nog een regenbui. Het waait dan ontzettend hard. Om toch gebruik te maken van onze mooie keuken, gaan we even wat te eten halen in een van de supermarkten in de buurt en eten we lekker Thais.
We hebben nog even contact met Chelsy Nugteren, een van de studenten van Spice, die we goed kennen. Ze woont samen met haar man dicht bij het park dat we morgen willen bezoeken en het lijkt te lukken om er nog even langs te gaan.

Donderdag 24 juli.
Vanmorgen liep om 6 uur de wekker af en even na half acht vertrokken we richting Fort Collins. We zien al heel snel nadat we vanuit ons hotel vertrekken, de bergen. Die hadden we de vorige dag gemist. We waren vanuit het Oosten aan komen vliegen en dan kom je aan over een hoogvlakte en ook onderweg naar het hotel zagen we nog geen bergen. Maar nu zagen we ze direct. Denver ligt dus net ten Oosten van de Rocky Mountains.
We kwamen eerst flink in de file terecht, maar nadat we downtown Denver gepasseerd waren konden we goed opschieten, tot dat we bij de afslag Loveland kwamen. Daar was een waarschuwing voor een aantal ongelukken en kwamen we in de file. Gelukkig had ik in mijn achterhoofd dat zo'n vijf mijl verderop een parallelweg liep. Dus nog net de afslag gepakt en de laatste 14 mijl over die andere weg afgelegd. Daar waren ze wel met de weg bezig maar het ging toch vrij vlot.

Tegen half tien waren we bij Chelsey, die de koffie klaar had. Daar hebben we even lekker bij zitten kletsen en tegen kwart over tien zijn we weer verder gegaan. De 14 mijl weer terug naar de afslag Estes Park, de ingang naar het Rocky Mountains National Park. De weg er naar toe is al prachtig, de weg slingert tussen woeste rotsformaties door, langs een rivier. Die nu vrij rustig stroomt, maar je kunt wel zien dat het er ook wel eens anders aan toe gaat.

In de plaats Estes Park aangekomen moeten we even naar de WC en maken een kleine wandeling. We worden door iemand gewezen op een Elk die in de achtertuin ligt bij een huis. Elken zijn een soort herten. En daar ligt hij rustig te herkauwen. Het is echt een enorm beest met een ontzettend groot gewei. Als we daar staan te kijken komt er een kolibrie aanvliegen, die vlak naast ons een struik in gaat. Trudy volgt hem en dan blijkt dat hij daar een nestje heeft. Het is een heel klein nestje en er zitten jonkies in die gevoerd worden. Heel mooi om te zien.

We gaan verder de ingang van het park door en gaan na een kort bezoek aan het bezoekerscentrum de Trail Ridge Road op. Een deel van deze weg is de hoogstgelegen weg van Amerika. Het hoogste punt van deze weg is 3713 meter. De hoogste berg is 4300 meter.
We gaan via de Deer Ridge Junction en picknicken bij de Hidden Valley, waarbij we op moeten passen dat de chipmunks (knabbel en babbel) ons het eten niet van de tafel of uit de handen stelen.
We gaan via de Many Parks curve, waar we een prachtig uitzicht hebben, naar de Rainbow curve. Onderweg passeren we de twee mijl grens. 
Bij de Rainbow curve barst een enorme regenbui los. Ook waait het af en toe heel hard. De temperatuur was al heel erg afgekoeld toen we vanuit Lovelands naar boven gingen. In Lovelands was het 35 graden en hier was het nog maar negen graden. Nadat de regenbui over was zijn we verder gereden, onderweg genietend van de prachtige uitzichten.
Bij Forest Canyon overloop hebben we een eind gelopen. Het was er verschrikkelijk koud. We zijn er echt verkleumd, hoewel we onze windjacks aanhadden. We zagen prachtige rotsformaties en verschillende Marmotten, koddige beesten zoals ze met hun lange dikke staarten over het terrein rennen. (De yellow bellied marmot)
Bij Rock cut is een plek waar de weg door de gespleten rotsen kronkelt. Ook daar weer een fantastisch uitzicht. 
Tussen Lava Cliffs en Gore Range bereiken we het hoogste punt van 3713 meter.
We maken vervolgens nog even van de gelegenheid gebruik om met slippers in de sneeuw te lopen en even te sneeuwballen. Op verschillende plaatsen zitten we behoorlijk boven de sneeuw die er nog ligt van afgelopen winter. Dat de sneeuw niet snel weg is is te begrijpen. Er kan in de winter 10 meter sneeuw vallen.
We komen bij de Milner Pass langs waar een mooi meertje ligt en waar de scheiding ligt die dwars door Amerika gaat. Aan de ene kant gaat het water naar De Atlantische Oceaan en aan de andere kant naar de Pacific Ocean.
We gaan nog via de Farview Curve en komen dan echt in de afdaling terecht en in het westelijke deel waar het erg nat is.

Dan de verrassing van de dag. We zien een paar auto's langs de weg en de mensen staan naar iets te kijken. Er loopt een Eland met een jong. Ze lopen te grazen bij een beekje en op een gegeven moment lopen ze beide het water in naar een heel klein eilandje om daar verder te eten. Een fantastisch gezicht.

We zien later nog een paar Ellen bij de uitgang van het park en gaan dan via Grand Lake, een heel groot en prachtig meer richting Denver. We hebben dan nog twee uur voor de boeg. Onderweg worden we nog getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Al met al een fantastische dag.

Het is wel laat geworden. We zien de mooi verlichte skyline van Denver downtown nog. Het is al negen uur als we weer bij ons hotel zijn. 
Nog even wat eten halen, blog schrijven, nog even met de foto's bezig en dan is het weer tijd om naar bed te gaan. Morgen naar onze tussenstop in Riverton op weg naar Yellowstone.