Van Iowa naar Chicago en Starved Rocks
Blijf op de hoogte en volg Piet
17 Juli 2014 | Verenigde Staten, Homewood
Dinsdag 15 juli.
Gisteravond waren Amanda en Kyle om half negen terug en hebben we Amanda nog even Mens erger je niet geleerd. Ze hadden het spel gekregen maar wisten het nog niet hoe te spelen. Amanda had al het geluk te winnen.
We hebben 's Avonds afscheid genomen want ze moesten voor hun werk om vijf uur weg. We hopen dat ze ons eerder bezoeken dan in Nederland dan dat wij terug komen. We zullen zien.
We vertrekken tegen kwart voor negen. We gaan eerst, na ongeveer 3 kwartier bij de Amana communities langs. Dit zijn 6 dorpen, afkomstig uit de rond 1850 door geëmigreerde Duitsers gestichte nederzettingen, waar ze echt als communies leefden. Tijdens de recessie van 1930 hebben ze dit opgegeven, maar nog steeds zie je heel veel van de Duitse invloeden. Het doet nu een beetje denken aan Staphorst. Het is in feite een open lucht museum. De mensen leefden ongeveer op dezelfde manier als de Amish. Toen we uit de auto stapten, schrokken we ons een hoedje. Het was berekoud. Iemand in een van de winkels vertelde dat het zo extreem koud was als het nooit eerder sinds de metingen geweest was rond deze tijd. Hebben wij weer. Vier jaar geleden overkwam ons dat in San Diego. We drinken koffie bij een bakkerij en kijken daarna nog even bij een linnenweverij en rijden het dorp Amana nog even door.
We gaan verder via Iowa City en gaan de snelweg weer op. We hebben nog vier uur te gaan en dat lukt aardig met de cruise controle aan. We stoppen nog een keer bij de grootste Trucker Stop van de wereld. Er zijn enorme parkeerplaatsen maar het is midden op de dag en lang niet alle parkeerplaatsen zijn bezet.
We gaan verder en stoppen nog een keer om even de benen te strekken. Om vier uur hebben we de driehonderd mile er op zitten en arriveren we bij de familie Maatman. We worden allerhartelijkst ontvangen en ze maken ons deelgenoot van hun doel om ons te verwennen.
We praten eerst bij en gaan vervolgens eten van de barbecue die buiten staat en door Kaitlins vader bediend wordt. Het is inmiddels gaan regenen. Na het eten kletsen we rustig verder over allerlei onderwerpen die langs komen.
Tegen elf uur gaan we naar bed.
Woensdag 16 juli.
Om zeven uur loopt de wekker af en om negen uur, na een heerlijk ontbijt vertrekken we met Kaitlin en haar ouders naar Starved Rocks, een State Park, op zo'n uur rijden richting Iowa, in de buurt van Ottawa.
We gaan eerst naar het bezoekerscentrum en lopen dan een trail, eerst richting de dam in het meer en dan naar de Starved Rock canyon, een prachtig stukje natuur bij een beekje langs, met aan het eind een waterval die nu bijna droog staat, omringd door hoge rotsen, een soort kloof. Onderweg zien we een chipmunk, een kleine knabbel of babbel. We zien ook veel kolibries.
Veel van de trails zijn gesloten vanwege een eerdere strm, zodat we de auto pakken en een eindje verder langs de Mississippi rivier rijden en daar een andere trail pakken naar een Hangover en canyon. De Hangover blijkt een prachtige hoge uitholling van derotsen te zijn. Het plafond lijkt opgebouwd te zijn uit harde zandlagen. Vervolgens lang slipperige paadjes bij de beek langs naar het einde van de canyon. Twee oudere vrouwen die we zagen hadden hele vieze schoenen, maar als jeeen beetje uitkiende waar te lopen, bleek dat niet echt nodig.
We gaan weer terug naar de auto en zoeken een lunchplekje, direct langs de rivier. Het is heerlijk weer, vooral als de zo'n schijnt. Op de rivier zien we heel veel pelikanen. Mooi om te zien.
Het wordt weer wat meer bewolkt en we rijden terug naar huis. Onderweg tanken we nog even, iets wat wij ook hadden moeten doen, want in Chicago is de benzine zestig cent per Gallon duurder dan onderweg.
Thuis zitten we nog even heerlijk op het terras in het zonnetje, het is nog niet heel erg warm maar in de zo'n is het goed uit te houden. Het wordt morgen weer 25 graden. Tegen half zes komen Kaitlin's broer en schoonzus en even later gaan we uit eten bij de Mexicaan.
Als we terugkomen gaat de grote vuurkorf op het terras aan en zitten we nog een tijd op het terras en maken we smores boven het vuur. Het is dan inmiddels behoorlijk koud, ongewoon voor de tijd van het jaar. Om elf uur liggen we weer in bed.
Gisteravond waren Amanda en Kyle om half negen terug en hebben we Amanda nog even Mens erger je niet geleerd. Ze hadden het spel gekregen maar wisten het nog niet hoe te spelen. Amanda had al het geluk te winnen.
We hebben 's Avonds afscheid genomen want ze moesten voor hun werk om vijf uur weg. We hopen dat ze ons eerder bezoeken dan in Nederland dan dat wij terug komen. We zullen zien.
We vertrekken tegen kwart voor negen. We gaan eerst, na ongeveer 3 kwartier bij de Amana communities langs. Dit zijn 6 dorpen, afkomstig uit de rond 1850 door geëmigreerde Duitsers gestichte nederzettingen, waar ze echt als communies leefden. Tijdens de recessie van 1930 hebben ze dit opgegeven, maar nog steeds zie je heel veel van de Duitse invloeden. Het doet nu een beetje denken aan Staphorst. Het is in feite een open lucht museum. De mensen leefden ongeveer op dezelfde manier als de Amish. Toen we uit de auto stapten, schrokken we ons een hoedje. Het was berekoud. Iemand in een van de winkels vertelde dat het zo extreem koud was als het nooit eerder sinds de metingen geweest was rond deze tijd. Hebben wij weer. Vier jaar geleden overkwam ons dat in San Diego. We drinken koffie bij een bakkerij en kijken daarna nog even bij een linnenweverij en rijden het dorp Amana nog even door.
We gaan verder via Iowa City en gaan de snelweg weer op. We hebben nog vier uur te gaan en dat lukt aardig met de cruise controle aan. We stoppen nog een keer bij de grootste Trucker Stop van de wereld. Er zijn enorme parkeerplaatsen maar het is midden op de dag en lang niet alle parkeerplaatsen zijn bezet.
We gaan verder en stoppen nog een keer om even de benen te strekken. Om vier uur hebben we de driehonderd mile er op zitten en arriveren we bij de familie Maatman. We worden allerhartelijkst ontvangen en ze maken ons deelgenoot van hun doel om ons te verwennen.
We praten eerst bij en gaan vervolgens eten van de barbecue die buiten staat en door Kaitlins vader bediend wordt. Het is inmiddels gaan regenen. Na het eten kletsen we rustig verder over allerlei onderwerpen die langs komen.
Tegen elf uur gaan we naar bed.
Woensdag 16 juli.
Om zeven uur loopt de wekker af en om negen uur, na een heerlijk ontbijt vertrekken we met Kaitlin en haar ouders naar Starved Rocks, een State Park, op zo'n uur rijden richting Iowa, in de buurt van Ottawa.
We gaan eerst naar het bezoekerscentrum en lopen dan een trail, eerst richting de dam in het meer en dan naar de Starved Rock canyon, een prachtig stukje natuur bij een beekje langs, met aan het eind een waterval die nu bijna droog staat, omringd door hoge rotsen, een soort kloof. Onderweg zien we een chipmunk, een kleine knabbel of babbel. We zien ook veel kolibries.
Veel van de trails zijn gesloten vanwege een eerdere strm, zodat we de auto pakken en een eindje verder langs de Mississippi rivier rijden en daar een andere trail pakken naar een Hangover en canyon. De Hangover blijkt een prachtige hoge uitholling van derotsen te zijn. Het plafond lijkt opgebouwd te zijn uit harde zandlagen. Vervolgens lang slipperige paadjes bij de beek langs naar het einde van de canyon. Twee oudere vrouwen die we zagen hadden hele vieze schoenen, maar als jeeen beetje uitkiende waar te lopen, bleek dat niet echt nodig.
We gaan weer terug naar de auto en zoeken een lunchplekje, direct langs de rivier. Het is heerlijk weer, vooral als de zo'n schijnt. Op de rivier zien we heel veel pelikanen. Mooi om te zien.
Het wordt weer wat meer bewolkt en we rijden terug naar huis. Onderweg tanken we nog even, iets wat wij ook hadden moeten doen, want in Chicago is de benzine zestig cent per Gallon duurder dan onderweg.
Thuis zitten we nog even heerlijk op het terras in het zonnetje, het is nog niet heel erg warm maar in de zo'n is het goed uit te houden. Het wordt morgen weer 25 graden. Tegen half zes komen Kaitlin's broer en schoonzus en even later gaan we uit eten bij de Mexicaan.
Als we terugkomen gaat de grote vuurkorf op het terras aan en zitten we nog een tijd op het terras en maken we smores boven het vuur. Het is dan inmiddels behoorlijk koud, ongewoon voor de tijd van het jaar. Om elf uur liggen we weer in bed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
