Een dag in Death Valley

Vrijdag 8 november.

Vandaag naar Death Valley. Het is weer een prachtige dag en rond kwart over acht rijden we Las Vegas uit. Als we in Death Valley aankomen, gaan we eerst naar Dante’s view, waar vandaan je ene prachtig uitzicht hebt over de hele vallei. Het ligt op 1669 meter boven de zeespiegel, terwijl het laagste punt (Badwater) 85 meter onder de zeespiegel ligt. Om op de plek aan te komen rijd je 11 mijl omhoog, waarvan de laatste halve mijl 15 % stijgt. Je hebt er inderdaad een prachtig uitzicht over de hele vlakte, waarbij de verschillende kleuren in het gebied vooral opvallen

We laten ons weer van de berg afzakken. Het gaat bijna vanzelf, aan een stuk afdalen. We komen aan bij Zabriskie Point, waar we ook weer naar boven kunnen lopen voor een prachtig uitzicht. Op deze plek groeit bijna niets. Het zijn allemaal prachtige rotsen, ook weer in allerlei kleuren.

We gaan doo,r richting Badwater, maar kijken eerst even op Devils Golf Course, het is een vlakte met allemaal zoutafzettingen, het is een dikke laag Haliet. De vlakte is ge-erodeerd door wind en water. De naam komt uit een gids uit 1934 waarin de plek beschreven werd als een terrein waar alleen d eduivel golf zou kunnen spelen. Zelfs die zou er moeite mee hebben lijkt met. Het terrein is een grote vlakte met allemaal stukken zoutafzettingen, die keihard zijn en waar je je voeten zo maar aan open kunt halen. Als je goed kijkt kun je hele kleine kristallen ontdekken.

In Badwater kun je op de zoutafzetting lopen. Het is net alsof je op het ijs loopt. Er zitten zelfs op een paar plaatsen gaten in het zout, waar je nog wat water in zit. De oppervlakte aan zout is niet zo groot als sommige foto’s suggereren en het is ook erg gemakkelijk om foto’s te maken die je doen geloven dat het enorme vlakte is. Op verzoek maken we wat foto’s van een Amerikaans stel. Omdat we foto’s van Amerikanen gewend zijn die jumpen, vragen we ze om ook te springen. Dat doen ze graag, maar de telefoon waarmee ik de foto’s maak werkt nogal traag, zodat het nogal eens over moet.

Vanaf Badwater gaan we terug naar een natuurlijke brug. In een gebied met hele hoge rotsen, loop je door een kloof, waar op een gegeven moment de ene kant met de andere verbonden is, maar waar je onder door kunt lopen. De brug is zo massief dat het meer lijkt op een poort dan op een brug. Als we verder lopen zien we nog ene paar droge watervallen. Aan het eind van de kloof is een blauwe waterval van een heel hard soort blauwe steen. Aan alles is te zien dat het water hier heel erg tekeer kan gaan als er , zoals we eens gebeurt, een grote hoeveelheid water valt. In 1984 is er gedurende enkele weken 10 centimeter water gevallen waardoor vele wegen zijn afgesloten en in 2004 is er zwaar noodweer geweest waardoor de hele Death Valley enkele weken volledig is afgesloten en vele wegen zijn weggespoeld. We kunnen ons dat we voorstellen omdat hele veel van de bergen zo hard zijn dat het regenwater er gewoon afspoelt en het allemaal naar beneden stroomt.

Vervolgens nemen we de Artist drive, een weg die vanuit de vallei de bergen in loopt en (het wordt haast vervelend te zeggen) ons langs prachtige rotsformaties leidt, die vele prachtige kleuren bevatten. Aan de kleuren, die hier ook groen en blauw zijn is te zien dat er veel vulkanische activiteit is geweest. Een hoogtepunt is Artist’s Palette waar het lijkt alsof een groot aantal kleuren in een schilderij zijn vervat. Een kunstwerk van de Schepper.

Als laatste gaan we nog naar Salt Creek, een gebied waar ze houten wandelpaden hebben aangelegd over een kreek. Hier zien we zelfs water stromen en in het water ontdekken we leven, zelfs kleine visjes. Er zouden in het natte seizoen zelfs zilverreigers moeten zitten. De zon is al snel achter de bergen verdwenen als we daar zijn en we gaan op de terugweg. Het is dan 5 uur op ons horloge, maar daar is het al zes uur omdat Death Valley in Californië ligt.

Volgens de TomTom moeten we volgens de snelste weg nog 4 uur rijden over 154 mijl, maar we kiezen onze eigen weg en zijn uiteindelijk in minder dan 2 ½ uur thuis (incl tankstop), waarbij we ook nog eens 25 km cadeau kregen. We hadden op de heenweg al gezien dat de TomTom van veel wegen de snelheid niet kent en daarom uitgaat van 45 km/uur waardoor hij adviseert om hele einden om te rijden voor de snelste weg.

Bij het hotel aangekomen gaan we eerst even eten en vervolgens gaan we even naar de strip, het belangrijkste uitgaanscentrum van Las Vegas.We beginnen bij de zuidkant omdat we daar vlak bij zitten en wandelen door Exalibur, een groot Casino, langs het Luxor hotel, met zijn grote sfinx voor het hotel en we dwalen door het Mandala Bay complex, het hotel, langs het complex met strand en haaien rif. Allemaal enorm groot en luxueus, waarbij met name binnen hele veel mensen op de been zijn en de croupiers hard aan het werk zijn. Wat een wereld.

Ik weet nu al dat een keer een bezoek aan Las Vegas voor mij genoeg zal zijn. Het is onbegrijpelijk dat deze wereld in deze ‘tijd van crisis’nog zo draait. Morgen gaat dit hoofdstuk verder.