Zondag in Las Vegas en daarna naar huis.
Door: Piet van der Krieke
Blijf op de hoogte en volg Piet
12 November 2013 | Verenigde Staten, Las Vegas
Zondag 10 november.
Een beetje uitgeslapen, tot 8 uur vanmorgen, daarna ontbijten. We ontbijten hier bij Denny’s, waar de hotelketen een speciale afspraak mee heeft. Het is daar best wel druk, zodat het ontbijt nog wel wat tijd vraagt. Na het ontbijt gaan we naar de kerk, de Grace Reformed Church. De naam van deze kerk kregen we door van de groep van het Greijdanus, die hier in mei is geweest. We worden hartelijk ontvangen. Als we 10 minuten voor de begintijd de kerk binnen gaan zien we nog niemand, maar het komt toch goed op gang. We horen later dat het een kleine gemeenschap betreft van ongeveer 55 leden. Men herinnert zich de groep nog wel. Het is een kleine enthousiaste club die hier samenkomt en we worden door een groot aantal mensen aangesproken.
Na de dienst gaan we eerst terug naar onze kamer en eten wat en vervolgens gaan we nog even de natuur in. Er is een weg ten westen van Las Vegas met veel wandelgelegenheden. Daar rijden we langs en maken nog een korte wandeling langs een gebied waar veel geoefend wordt met bergbeklimmen. We zien verschillende mensen lopen met grote matten op de rug, die op de klimplekken worden neergelegd.
Na de wandeling gaan we terug naar de stad, die we nog net in de zon zien liggen. We gaan nog even naar de strip omdat we de voorstelling van de vulkaanuitbarsting nog willen zien. We dachten nog even dat het spannend zou worden, toen we, het begon al donker te worden, zo’n zeven helikopters rond de strip zagen vliegen, maar er gebeurde niets bijzonders. Misschien waren het gewoon rondvluchten.
We lopen naar de bushalte omdat onze kaart van gisteren nog geldig is tot half zes. De bus rijdt net weg als we aan komen lopen en we moeten zo lang op de bus wachten dat de geldigheid van onze kaart bijna verstrijkt. We stappen rond de tijd dat hij verstrijkt op de bus. Het enige voordeel van de bus is dat je niet hoeft te lopen, het gaat zeker niet sneller. Het is ontzettend druk met auto’s waarvan heel veel taxi’s. We komen vlak voor zes uur aan bij Mirage, de plek waar de voorstelling is, die om 6 uur begint.
Het is een spectaculaire show, waarbij de uitbarsting van een vulkaan, met veel vuur wordt nagebootst. Na deze show lopen we terug naar het begin en zijn nog op tijd voor de fonteinshow van half zeven. Deze show is nog veel mooier dan die van gisteren. De fonteinen spuiten tientallen meters de lucht in. We lopen verder en gaan terug naar ons hotel. We nemen onderweg nog wat te eten mee.
We beginnen de boel wat op te ruimen en gaan om tien uur op bed want de volgende moeten we er op tijd uit.
Maandag 11 november.
De wekker loopt om kwart voor drie af en om twintig voor vier vertrekken we naar het vliegveld. Vlak bij het hotel zien we dat een chauffeur van een limousine is aangehouden. Een grote politiemacht is op de been (met de nodige auto’s). De hele weg is afgezet. Toch nog een beetje sensatie ? We rijden maar gewoon door.
Het is maar ongeveer 3 mijl naar het vliegveld en we leveren eerst de auto af. Dat gaat allemaal erg snel. Auto leeghalen, sleutels inleveren en met de shuttle naar het vliegveld. Hier komen we om goed 4 uur aan. We zijn vlot aan de beurt, maar het kost wat tijd om Trudy’s paspoort gescand te krijgen bij het inchecken van de bagage. De man die dit doet vraagt Trudy om maar te blijven, want zijn vrouw is een tijdje weg om het nieuwste kleinkind te bekijken. Uiteindelijk lukt het en gaan we toch met z’n allen verder.
Door de security gaat allemaal ook erg snel en tegen kwart voor vijf kunnen we al ergens gaan zitten ontbijten. Daarna naar de gate en boarden. Het vliegtuig vertrekt exact om 7.00 uur. Het is al vrij snel bewolkt en pas bij New York komen we weer onder de wolken uit en zien we een deel van de stad liggen. Om half een, half drie New Yorkse tijd komen we aan bij de gate en kunnen we naar de volgende. Die blijkt nauwelijks 100 meter verder in dezelfde terminal te zijn. Erg gemakkelijk dus, hoewel een eindje lopen niet erg zou zijn geweest. Het vliegtuig vertrekt om 5 uur, een half uur later dan gepland.
Dinsdag 12 november
Na een vlucht met vrij veel turbulentie zijn we om kwart over zes bij de gate. Als de bagage van de band komt zien we dat mijn koffer helemaal is ingetapet en nog iets open staat. Later blijkt dat hij ook deze keer weer gecheckt is, maar ze hebben hem vrij grondig bekeken en hem niet weer zo efficiënt kunnen inpakken als ik dat gedaan had en hebben hem dus maar dicht getapet. Een volgende keer toch maar wat tijd investeren om de stikkers van Rwanda, die erg vast zitten, er af te halen. Van binnen was het ook een aardig rommeltje, maar alles zat er nog in. We kunnen de trein van iets over zeven halen en komen we om kwart over acht in Zwolle aan, waar Johan op ons wacht in zijn nieuwe auto. En zo kwamen we om half negen weer in de Oudlaan aan.
En dan blijkt het toch nog wel even wennen, met name het autorijden. Ik zou Harmannus nog even naar huis brengen. Het begon al met de afstandsbediening van de centrale deurvergrendeling die het niet meer goed deed omdat de batterij bijna leeg is. Daarna starten, voet op het pedaal, maar wat gebeurt er, de auto begint te rijden en slaat dan af. Vreemd. Nog een keer, weer hetzelfde. En dan…. wacht even. Deze is weer handgeschakeld, dus ook de koppeling intrappen. Ik heb de afgelopen drie weken meer gereden in Amerika, dan in het hele jaar met onze eigen auto. Even wennen dus, maar verder is het goed gegaan en is Harmannus ook veilig terug op zijn eigen plek
Naschrift.
We mogen terugkijken op een fantastische vakantie. We hebben een prachtige bruiloft meegemaakt en we hebben veel mensen, inmiddels vrienden geworden, mogen ontmoeten en veel met hen mogen beleven. We zijn overal hartelijk ontvangen en we voelen ons daar echt welkom.
Verder hebben we ontzettend veel van het land mogen zien. We zijn daar erg van onder de indruk geraakt. Wat een prachtige natuur. Je voelt je klein bij zoveel natuurschoon, uitgestrekte Canyons, hoge bergen, uitgestrekte woestijnen. Het is niet te beschrijven en ook foto’s geven maar een klein deel weer, met de nodige beperkingen, van alles wat we hebben gezien. Tenslotte hebben we ook nog gezien wat veel mensen bezig houdt in een stad als Las Vegas, namelijk pracht en praal en de wens of de mogelijkheid dan wel pogingen om snel rijk te worden door een gokje te wagen. Goed om een keer te zien, maar een keer is genoeg.
Het was fijn om zo met z’n drieën een kleine drie week door het land te trekken. Ook dat ging allemaal goed. We hebben veel gereden, 3550 mijl (is 5700 kilometer). We zijn bewaard voor ongelukken. Het is bijzonder om mee te maken hoe beheerst er gereden wordt op de wegen waar soms 7 banen dezelfde kant op gaan, maar ook op de tweebaans wegen. Echt gekke dingen hebben we niet meegemaakt.
We zijn dankbaar dat we dit zo konden doen en dat we weer veilig thuis zijn gekomen.
Een beetje uitgeslapen, tot 8 uur vanmorgen, daarna ontbijten. We ontbijten hier bij Denny’s, waar de hotelketen een speciale afspraak mee heeft. Het is daar best wel druk, zodat het ontbijt nog wel wat tijd vraagt. Na het ontbijt gaan we naar de kerk, de Grace Reformed Church. De naam van deze kerk kregen we door van de groep van het Greijdanus, die hier in mei is geweest. We worden hartelijk ontvangen. Als we 10 minuten voor de begintijd de kerk binnen gaan zien we nog niemand, maar het komt toch goed op gang. We horen later dat het een kleine gemeenschap betreft van ongeveer 55 leden. Men herinnert zich de groep nog wel. Het is een kleine enthousiaste club die hier samenkomt en we worden door een groot aantal mensen aangesproken.
Na de dienst gaan we eerst terug naar onze kamer en eten wat en vervolgens gaan we nog even de natuur in. Er is een weg ten westen van Las Vegas met veel wandelgelegenheden. Daar rijden we langs en maken nog een korte wandeling langs een gebied waar veel geoefend wordt met bergbeklimmen. We zien verschillende mensen lopen met grote matten op de rug, die op de klimplekken worden neergelegd.
Na de wandeling gaan we terug naar de stad, die we nog net in de zon zien liggen. We gaan nog even naar de strip omdat we de voorstelling van de vulkaanuitbarsting nog willen zien. We dachten nog even dat het spannend zou worden, toen we, het begon al donker te worden, zo’n zeven helikopters rond de strip zagen vliegen, maar er gebeurde niets bijzonders. Misschien waren het gewoon rondvluchten.
We lopen naar de bushalte omdat onze kaart van gisteren nog geldig is tot half zes. De bus rijdt net weg als we aan komen lopen en we moeten zo lang op de bus wachten dat de geldigheid van onze kaart bijna verstrijkt. We stappen rond de tijd dat hij verstrijkt op de bus. Het enige voordeel van de bus is dat je niet hoeft te lopen, het gaat zeker niet sneller. Het is ontzettend druk met auto’s waarvan heel veel taxi’s. We komen vlak voor zes uur aan bij Mirage, de plek waar de voorstelling is, die om 6 uur begint.
Het is een spectaculaire show, waarbij de uitbarsting van een vulkaan, met veel vuur wordt nagebootst. Na deze show lopen we terug naar het begin en zijn nog op tijd voor de fonteinshow van half zeven. Deze show is nog veel mooier dan die van gisteren. De fonteinen spuiten tientallen meters de lucht in. We lopen verder en gaan terug naar ons hotel. We nemen onderweg nog wat te eten mee.
We beginnen de boel wat op te ruimen en gaan om tien uur op bed want de volgende moeten we er op tijd uit.
Maandag 11 november.
De wekker loopt om kwart voor drie af en om twintig voor vier vertrekken we naar het vliegveld. Vlak bij het hotel zien we dat een chauffeur van een limousine is aangehouden. Een grote politiemacht is op de been (met de nodige auto’s). De hele weg is afgezet. Toch nog een beetje sensatie ? We rijden maar gewoon door.
Het is maar ongeveer 3 mijl naar het vliegveld en we leveren eerst de auto af. Dat gaat allemaal erg snel. Auto leeghalen, sleutels inleveren en met de shuttle naar het vliegveld. Hier komen we om goed 4 uur aan. We zijn vlot aan de beurt, maar het kost wat tijd om Trudy’s paspoort gescand te krijgen bij het inchecken van de bagage. De man die dit doet vraagt Trudy om maar te blijven, want zijn vrouw is een tijdje weg om het nieuwste kleinkind te bekijken. Uiteindelijk lukt het en gaan we toch met z’n allen verder.
Door de security gaat allemaal ook erg snel en tegen kwart voor vijf kunnen we al ergens gaan zitten ontbijten. Daarna naar de gate en boarden. Het vliegtuig vertrekt exact om 7.00 uur. Het is al vrij snel bewolkt en pas bij New York komen we weer onder de wolken uit en zien we een deel van de stad liggen. Om half een, half drie New Yorkse tijd komen we aan bij de gate en kunnen we naar de volgende. Die blijkt nauwelijks 100 meter verder in dezelfde terminal te zijn. Erg gemakkelijk dus, hoewel een eindje lopen niet erg zou zijn geweest. Het vliegtuig vertrekt om 5 uur, een half uur later dan gepland.
Dinsdag 12 november
Na een vlucht met vrij veel turbulentie zijn we om kwart over zes bij de gate. Als de bagage van de band komt zien we dat mijn koffer helemaal is ingetapet en nog iets open staat. Later blijkt dat hij ook deze keer weer gecheckt is, maar ze hebben hem vrij grondig bekeken en hem niet weer zo efficiënt kunnen inpakken als ik dat gedaan had en hebben hem dus maar dicht getapet. Een volgende keer toch maar wat tijd investeren om de stikkers van Rwanda, die erg vast zitten, er af te halen. Van binnen was het ook een aardig rommeltje, maar alles zat er nog in. We kunnen de trein van iets over zeven halen en komen we om kwart over acht in Zwolle aan, waar Johan op ons wacht in zijn nieuwe auto. En zo kwamen we om half negen weer in de Oudlaan aan.
En dan blijkt het toch nog wel even wennen, met name het autorijden. Ik zou Harmannus nog even naar huis brengen. Het begon al met de afstandsbediening van de centrale deurvergrendeling die het niet meer goed deed omdat de batterij bijna leeg is. Daarna starten, voet op het pedaal, maar wat gebeurt er, de auto begint te rijden en slaat dan af. Vreemd. Nog een keer, weer hetzelfde. En dan…. wacht even. Deze is weer handgeschakeld, dus ook de koppeling intrappen. Ik heb de afgelopen drie weken meer gereden in Amerika, dan in het hele jaar met onze eigen auto. Even wennen dus, maar verder is het goed gegaan en is Harmannus ook veilig terug op zijn eigen plek
Naschrift.
We mogen terugkijken op een fantastische vakantie. We hebben een prachtige bruiloft meegemaakt en we hebben veel mensen, inmiddels vrienden geworden, mogen ontmoeten en veel met hen mogen beleven. We zijn overal hartelijk ontvangen en we voelen ons daar echt welkom.
Verder hebben we ontzettend veel van het land mogen zien. We zijn daar erg van onder de indruk geraakt. Wat een prachtige natuur. Je voelt je klein bij zoveel natuurschoon, uitgestrekte Canyons, hoge bergen, uitgestrekte woestijnen. Het is niet te beschrijven en ook foto’s geven maar een klein deel weer, met de nodige beperkingen, van alles wat we hebben gezien. Tenslotte hebben we ook nog gezien wat veel mensen bezig houdt in een stad als Las Vegas, namelijk pracht en praal en de wens of de mogelijkheid dan wel pogingen om snel rijk te worden door een gokje te wagen. Goed om een keer te zien, maar een keer is genoeg.
Het was fijn om zo met z’n drieën een kleine drie week door het land te trekken. Ook dat ging allemaal goed. We hebben veel gereden, 3550 mijl (is 5700 kilometer). We zijn bewaard voor ongelukken. Het is bijzonder om mee te maken hoe beheerst er gereden wordt op de wegen waar soms 7 banen dezelfde kant op gaan, maar ook op de tweebaans wegen. Echt gekke dingen hebben we niet meegemaakt.
We zijn dankbaar dat we dit zo konden doen en dat we weer veilig thuis zijn gekomen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
