Wedding in Amerika

We zijn geacclimatiseerd, blijkt uit het feit dat we na een goede nachtrust pas om half negen wakker worden. De komende dagen toch de wekker maar zetten als we vroeg op moeten. Gelukkig hoefde ook de brandweer niet uit te rukken vannacht. We ontdekten gisteravond dat we op tweehonderd meter van de brandweerpost zitten. Het uitrukken gaat met veel lawaai gepaard merkten we toen.

Vandaag is de dag waarvoor we eigenlijk naar Amerika zijn gekomen. De trouwdag van Helia de Hoop en Daniel Rich. De festiviteiten starten pas om twee uur, dus we kunnen het rustig aandoen. Als we om tien uur willen gaan ontbijten, ontdekken we dat het ontbijt tussen half acht en half negen is. Gelukkig hebben we zelf nog wat brood op voorraad. Daarna gaan we lekker genieten van de zon bij het zwembad. Het zwembad is niet zo veel bijzonders, maar de zon doet het goed.

Tegen half twee vertrekken we richting de kerk, waar we al gauw verwelkomd worden door de drie broers van Helia en ook haar oma, oma de Jong zien we al snel. We worden de kerk ingeleid door een van de groomsmen. We zitten aan de linker kant van de kerk, de kant van de (familie en de vrienden van de) bruid. De oma en opa’s en andere nabije familieleden worden allemaal naar binnen begeleid door de bruidegom en vervolgens komen de Bridesmaids, de groomsmen, de flowergirl en de ring bearer. (de laatste twee, een nichtje en een neefje van de bruid) en de Maid of Honor (Helia’s zus Katrina) en de Best Man (een vriend van de bruidegom) Vervolgens wordt de bruid binnen geleid door haar vader en mag de moeder haar dochter weggeven.
Alles stelt zich in slagorde op, vooraan in de kerk, met het gezicht naar de dominee. De bruid en de bruidegom, aan weerszijden geflankeerd door de bridesmaids en de groomsmen en de andere eerder genoemden.

De groomsmen hebben allemaal gelijke kleren aan, net als de bridesmaids allemaal gelijke kleren aan. Dan begint de dienst. Tijdens de korte preek en de huwelijksceremonie, blijven ze allemaal staan. Nu begrijpen we ook beter waarom er zoveel videofilmpjes zijn waarin een van degenen die zo lang staan, omvalt. In Amerika is het kerkelijk huwelijk ook meteen het wettelijk huwelijk, er is dus geen ceremonie meer op het gemeentehuis. Na de dienst gaat het bruidspaar in een grote schoolbus naar de plaats van het feest, een half uur rijden. De schoolbus is van een oom en tante die negen kinderen hebben en de bus gebruiken om er met z’n allen op uit te kunnen. Er hangen een paar blikken achter aan de bus lawaait te maken.

De receptie is in Victoria Gardens of Two Sisters, een plek in de middle of nowhere. We rijden tussen de wijnvelden en de citrusvruchten naar de betreffende plek, goed geholpen door de navigatie. Het ziet er allemaal prachtig uit. We zoeken onze plaatsen uit aan de hand van een groot rek met kaartjes met de namen van alle genodigden er op. Bij aankomst krijgen we eerst wat hapjes en langzaam stroomt het vol. Er zijn ongeveer 300 mensen. De cadeau’s worden allemaal op tafels neergelegd om later uitgepakt te worden. Er is een lopend buffet, maar voordat we beginnen te eten, wordt er eerst het Lang zullen ze leven, kinderen zullen ze krijgen, elk jaar een ander gezongen. Toch nog een stukje Nederlands. Na het eten wordt er een voorstelling gegeven door een paar van de kinderen. Ze hebben een gezicht op hun buik geschminkt en hebben daarboven een hele grote hoed. Erg grappig. Daarna is er nog een stukje en daarna wordt de dansvloer geopend door het bruidspaar. Er wordt heel wat gedanst.

We praten heel wat af met familieleden, sommige kunnen nog goed Nederlands en voor de rest in het Engels. Iedereen en vooral ook Helia, is erg enthousiast dat we er zijn. Veel familieleden kennen we ook nog van ons bezoek in 2010. Ook Amy (onze hostdochter) is er met haar vriend. Leuk om dit zo mee te maken. Tegen half tien zijn er al heel veel mensen weg en gaan wij ook terug naar ons hotel. Nog even aan het verslag werken en dan weer naar bed.