Van Escondido naar Phoenix

Donderdag 31 oktober.

We nemen om half negen afscheid van Frank en Sylvia Bons. We hebben het erg fijn gehad. Het was erg leuk om weer terug te zijn na meer dan drie jaar. We gaan richting het Zuiden, de weg naar San Diego en gaan dan naar de acht, de weg die dicht bij de Mexicaanse grens loopt. We hebben een heel eind te gaan vandaag, 380 mijl tot Rebecca en dan nog 10 mijl naar het hotel. We tanken ergens in de middle of nowhere langs de snelweg en betalen de hoogste prijs tot dusver, namelijk 4.37 dollar per gallon. We gaan verder door de bergen, die op een gegeven moment overgaan van beboste bergen in kale rotsen en soms lijken het hopen stenen. Op het laatst rijden we door een kloof, totdat we op de laagvlakte uitkomen.
Op een gegeven moment zien we dat we na 260 mijl rechtsaf moeten. De weg is nu niet heel spectaculair meer. Bij El Centro komen we op een gegeven moment op zeeniveau uit en even later zijn we op een plek waar we een aantal meters onder zeeniveau rijden.
Wat later komen we in de zandduinen. Behoorlijk hoge duinen, waar je zo met buggy’s door heen mag rijden. We parkeren hier even en eten een lekkere brownie, die we meegekregen hadden. We passeren de grens met Arizona en komen door Yuma. We zien onderweg nog een keer een enorm veld met spiegels voor de opwekking van elektriciteit.

We slaan nu af naar de 85, een weg van Noord naar Zuid. Langs de weg staan heel veel grote cactussen, een speciaal soort, die alleen hier voorkomt. We slaan de weg af om ze even beter te bekijken en ze vast te leggen op de foto. Het is een onverhard pad en als we van de weg afslaan, zien we iets staan van only for… We lezen niet wat er staat, maar rijden verder, even over een wild of veerooster en parkeren de auto en gaan een eindje lopen. Als we terugkomen zien we een auto staan bij de afslag van de hoofdweg, in de middenberm, met de achterkant naar waar wij vandaan komen. Het blijkt een politieauto te zijn. Oeps…. Wat zou er hebben gestaan ?? We doen de richtingaanwijzer uit voor rechtsaf en dan begint de politieauto te rijden en draait…. Gelukkig niet om maar slaat links af. Hij heeft ons waarschijnlijk in de gaten gehouden om na te gaan of we inderdaad weer weg zouden gaan.

We bereiken Phoenix, het is daar inmiddels al aardig druk. Tegen half vier zijn we in de buurt van onze eindbestemming. We gaan eerst nog even tanken, bij de waarschijnlijk goedkoopste pomp van Phoenix. De benzine kost daar $ 2,99. Er zijn behoorlijke verschillen tussen de benzineprijzen in de verschillende staten.

Tegen kwart voor vier komen we bij het appartementencomplex aan waar Tyler en Rebecca wonen. Rebecca zou om 4 uur thuis zijn, maar we proberen het toch al vast en ze blijkt al thuis te zijn. We worden enthousiast ontvangen. We hebben heel veel om bij te kletsen. Rebecca is op 5 juli getrouwd. Toen ze bij ons was woonde ze in Canada en is daarna in Californië gaan werken en nu verhuisd naar Phoenix omdat Tyler daar een baan kon krijgen.

Zodra Tyler, die we nu voor het eerst ontmoeten, thuis komt, gaan we eerst naar de Camelbackberg, een berg in de vorm van de rug van een kameel. We klimmen een eind de berg op en genieten van een prachtig uitzicht, met de ondergaande zon. Een prachtig gezicht. Als we terug zijn bij de auto, begint het al donker te worden.

We gaan eten bij de Mexicaan, in een heel bijzonder gebouw, in een soort terrasvorm, zonder ramen. Van binnen zijn er wel ramen, die uitkijken op een geschilderde Mexicaanse omgeving. We eten heerlijk Mexicaans en gaan daarna weer terug naar het appartement, drinken nog koffie, eten gebak en bekijken de foto’s van de trouwerij en de periode dat ze in Zwolle was voor het Spice program en kletsen nog verder bij. Tegen half tien gaan we richting ons hotel, nagezwaaid door Tyler en Rebecca.

We komen bij ons hotel, waar ze net een nieuw reserveringssysteem hebben en erg veel moeite hebben om ons in te checken. Uiteindelijk lukt het en hebben we een prachtige kamer voor maar 28 Euro, met misschien nog wel een echt ontbijt. Er werden ons zelfs pannenkoeken beloofd.