Grand Canyon. Hier zijn geen woorden voor

Hier zijn geen woorden voor. Toch ga ik het proberen om samen met de foto's een indruk te geven.

Zaterdag 2 november.
Net warm genoeg gehad vannacht. Hoe dat kwam zagen we toen we buiten kwamen. Het had gevroren. Er lag ijs op de auto’s. Gelukkig was het zwembad dicht. Eerst ontbijten. Dat was een echt ontbijt, met wafels, brood, jam, ei en bakjes yoghurt, in een echte ontbijtzaal. We gaan er op vooruit.

Om kwart over acht reden we weg en tegen kwart voor tien kwamen we via Williams in de GrandCanyon. Eerst even naar het bezoekerscentrum gereden en daar op de bus gestapt naar Hermits rest. We stapten bij elke halte uit. Het was genieten. De hele route (van zo’n toen kilometer) lang. Wat is dat mooi en groots. Niet te beschrijven, die weidsheid, de diepte van meer dan een kilometer en dan al die kleuren.

We hebben verschillende afstanden tussen de viewpoints lopend afgelegd. Het was heerlijk weer, tussen de 10 en 15 graden, een lekker fris windje, maar de hele dag zon, alleen later op de middag kwam er wat meer bewolking. Tijdens de wandeling loop je af en toe akelig dicht bij de afgrond langs. Niet te veel aan denken, maar als je zou vallen duikel je misschien wel een kilometer naar beneden, langs wanden, die soms loodrecht gaan en af en toe ook weer lagen gruis, onder een hoek van zo’n 45 graden. Af en toe zie je de Colorado rivier stromen. Het lijkt maar ene klein stroompje, maar hij is zo’n 120 meter breed en 12 meter diep op een plaats waar we hem zien. Er zijn heel veel verschillende kleuren gesteente en je kunt heel goed de verschillende lagen in het gesteente zien.

Tussen de middag hebben we heerlijk langs de rand van de Canyon het meegebrachte brood opgegeten. Tegen drie uur waren we aan het eind van de route, bij Hermits place, aan de oostkant. We zijn met de bus terug gereden naar het dorp en daar bij het treinstation nog even uitgestapt omdat de Grand Canyon trein (naar Williams) daar stond. Een prachtige zilverkleurige trein. We zagen dat ene van de mensen die instapten, een pistool in zijn holster droeg. Bij het station liepen in een stukje gras ook een aantal herten rond, die bepaald niet schrikachtig waren.

We zijn met de bus weer naar het bezoekerscentrum gereden en zijn toen met de auto naar Dessert view gereden, naar de westkant van de Canyon. Onderweg natuurlijk nog een paar keer gestopt op een viewpoint. Halverwege zagen we nog een grote groep herten door het bos en langs de weg lopen.

Bij Dessert view was het tijd voor de zonsondergang. Het was een beetje spannend want de zon was inmiddels achter de wolken verdwenen. Gelukkig kwam hij voordat hij achter de hoogvlakte verdween nog even onder de wolken uit en dan…. verandert de hele Canyon in een prachtige kleurengloed. Geweldig zo mooi. Nadat de zon was ondergegaan kregen we nog een prachtig schouwspel van een zich langzaam verkleurende lucht, die langzaam veranderde naar vurig rood.

Om 10 voor zes al, zaten we weer in de auto, op weg naar Williams. Het is al erg vroeg donker in Arizona. We moesten de hele weg terug dus in het donker doen. Van de 80 kilometer gingen de eerste 25 kronkelend door het bos en de volgende 60 bijna kaarsrecht. Een beetje saai dus in het donker. Williams is een dorpje aan de oude route 66 en dat buiten ze nog helemaal uit. Veel cafe’s en restaurants zijn nog in een oude stijl. We hebben in een van die restaurantjes gegeten en zijn daarna terug naar Flagstaff gereden. Om negen uur waren we weer in ons appartement.
Op een dag als vandaag zie je weer eens hoe klein je als mens bent in zo’n prachtige omgeving. Dank aan de Schepper.