Mooie kleuren en Monumentale rotsen
Door: Piet van der Krieke
Blijf op de hoogte en volg Piet
04 November 2013 | Verenigde Staten, Page
Zondag 3 november
Vanmorgen konden we uitslapen. De wekker liep pas om kwart over zeven af. Zo heb je nog wat aan je dag. Na het ontbijt even lekker gerelaxt en nog even gefacetimed met Amsterdam, waar ook Johan en Ester met Zarah waren. Nog even contact met IJsbrand gehad via skype. Daarna naar de kerk, die om elf uur begon. We gingen naar de Hope Community Church, een Christian Reformed Church. Het is een klein groep mensen, total 40 leden. We worden van harte welkom geheten en worden door bijna iedereen aangesproken. We krijgen voor kerktijd nog koffie, die we mee naar binnen kunnen nemen. Het is een fijne dienst, waarin ook vrij veel wordt gezongen. Na afloop weer koffie en we praten nog wat na.
Daarna zijn we naar Petrified Forest gereden, nog wel 100 mijl rijden, maar zeker de moeite waard. We slaan de snelweg af in Holbrook, waar we even kijken bij het Wigwam hotel. Het is een gerestaureerd motel, waar je in een wigwam kunt verblijven. Voor de wigwams staan allemaal oude auto’s. Leuk om te zien.
In het park zijn versteende bomen te zien, die op allerlei plaatsen in het park te vinden zijn, hoewel er nu helemaal geen bomen meer groeien. Je kunt nog hele boomstammen op de grond zien liggen, hoewel ze vaak wel in een aantal brokken uit elkaar zijn gevallen. Wat zeker zo mooi is, zijn de kleuren in het landschap. Op allerlei plekken komen verschillende aardlagen bloot, in elk hun eigen kleur, van allerlei tinten grijs tot zwart en allerlei kleuren rood en crème. Door het park loopt een weg van ongeveer 25 kilometer. We hebben geluk omdat de zon nog steeds schijnt, hoewel er meer bewolking opkomt. De kleuren komen toch het best uit als de zon er op schijnt.
Aan het eind van de route komen we bij de painted dessert, de geschilderde woestijn. Hier kwamen we tegen kwart voor vijf, toen de zon al erg laag stond en ook het park al bijna zou gaan sluiten. Hier zagen we prachtige kleuren rood gesteente, die prachtig oplichtten in de zon.
Tegen kwart over vijf weer teruggereden naar Flagstaff. In het begin pal tegen de al zeer laagstaande zon in, die al gauw verdween achter de horizon. Nog erg lang kleurde de hemel geel en rood, voordat het donker werd. We hebben gegeten bij een restaurant langs de route 66. Het restaurant was helemaal gericht op treinen. De bekleding was versierd met treinen en er reed op een modeltrein langs de muur, iets onder het plafond. Harmannus en ik bestelden een steak, waarbij ik in mijn gedachten stukjes kip op een spies verwachte. Toen het eten werd gebracht bleek het natuurlijk een stuk vlees te zijn, meer in de vorm van een burger. Ik vroeg geheel verbaasd; “wat is dit ?” De ober vroeg of ik iets anders gehad had willen hebben, maar ik had al snel door dat ik in de war was. Even later kregen we bijna de slappe lach.
Hierna weer naar ons appartement en nog even lekker relaxen.
Maandag 4 november.
De wekker zou om 6 uur aflopen, maar ik had hem verkeerd gezet. Gelukkig toch op tijd wakker. Om goed acht uur weggereden, op weg naar Page bij Lake Powell. We gaan eerst nog even bij Sunset Crater kijken, ligt vlak naast de route. Bij de ingang en het bezoekerscentrum is nog niemand aanwezig, maar we kunnen zo naar binnen. Dat scheelt weer 15 dollar want bij de uitgang kunnen we niet betalen. We stoppen bij de eerste parkeerplek, waar we al grote brokken pikzwarte lava zien. Er is een trail naar boven, naar een krater. We lopen omhoog op een gravelpad van lava. Het pad gaat stijl omhoog en al snel lopen we te hijgen als een stoomlocomotief. We zitten hier op 2400 meter hoogte en dat is goed te merken. Na een kwartier lopen zijn we aan de rand van de krater. Het valt een beetje tegen want het is niet zulk een mooie ronde krater als op de plaatjes staat van Sunset Crater. We gaan weer naar beneden en besluiten de weg te volgen, zodat we via een omweg weer op de hoofdweg komen. Het is een prachtige weg en na 25 mijl komen we weer op de hoofdweg. Verder via Tuba City, een stadje dat weinig voorstelt.
We zien ook overal onderweg, op enige afstand van de weg kleine optrekjes waar indianen wonen. Je kunt het vaak zien aan de rommel om de caravan en/of het huis heen. Ze zijn voor zover wij kunnen zien niet erg netjes op hun erf. Als het huisje verrot is zetten ze er een nieuwe naast. Als de auto kapot is en niet meer te repareren komt er een andere en blijft de oude staan.
In Kayenta kopen we even een flinke kop koffie om mee te nemen in de auto. Harmannus en ik willen ook wel een hotdog. Die liggen lekker rond te draaien in een machine. Broodje er om heen en dan…. waar is de saus. Harmannus wijst op een grote sausmachine die er naast staat. Het zijn wel kaassauzen, maar ja, je moet ook niet al te kieskeurig zijn. Hotdog er onder, een druk op de knop en daar stroomt de saus. Harmannus drukt nog een keer op de knop om hem te stoppen, maar dat werkt averechts. Nadat ook Harmannus zijn saus heeft en er een behoorlijke hoop saus onder de machine ligt, roepen we de schoonmaakster; ‘excuse me, it was too much’. De schoonmaakster / cassiere kwaad; ‘die saus hoort bij de nacho chips and cheese’. O wij domme Hollanders, nogmaals excuses gemaakt, het lachen was bijna niet meer te stoppen en maar gauw bij een andere kassa afgerekend.
Verder richting Monument Valley. Er waren al heel wat mooie rotsen te zien. Bij Monument Valley aangekomen zijn we de 17 mile scenic drive gaan rijden. Een mooie weg tussen alle Monumentale rotsen door. Een mooie, maar onverharde weg, we zijn heel wat door elkaar geschud. Het was een dag met behoorlijk wat bewolking, een beetje jammer voor het fotograferen, maar het was zeker de moeite waard. Prachtige rotsformaties, de ene nog hoger en steiler dan de andere, ook afhankelijk van hoe ver de erosie al is toegeslagen. Tussen de rotsen, veel groen. We waren met de nodige stops toch wel zo’n 2 uur kwijt met de rit.
Vanaf Monument Valley weer terug naar Kayenta en tussen Kayenta en Tuba City afgeslagen naar Page, via een mooie weg met nog allerlei mooie vergezichten. Op een gegeven moment zie je Lake Powel liggen. De zon kwam op het laatst nog weer even onder de wolken vandaan en zorgde nog even mooi voor wat verlichting. We kwamen bij de energiecentrale en zo te zien was de wind helemaal gaan liggen. De rook ging helemaal recht omhoog.
Voordat het donker werd waren we in Page. We hebben een mooie ruime slaapkamer. Ook hier is het zwembad dicht, daar hoeven we ons dus ook niet druk om te maken.
Vanmorgen konden we uitslapen. De wekker liep pas om kwart over zeven af. Zo heb je nog wat aan je dag. Na het ontbijt even lekker gerelaxt en nog even gefacetimed met Amsterdam, waar ook Johan en Ester met Zarah waren. Nog even contact met IJsbrand gehad via skype. Daarna naar de kerk, die om elf uur begon. We gingen naar de Hope Community Church, een Christian Reformed Church. Het is een klein groep mensen, total 40 leden. We worden van harte welkom geheten en worden door bijna iedereen aangesproken. We krijgen voor kerktijd nog koffie, die we mee naar binnen kunnen nemen. Het is een fijne dienst, waarin ook vrij veel wordt gezongen. Na afloop weer koffie en we praten nog wat na.
Daarna zijn we naar Petrified Forest gereden, nog wel 100 mijl rijden, maar zeker de moeite waard. We slaan de snelweg af in Holbrook, waar we even kijken bij het Wigwam hotel. Het is een gerestaureerd motel, waar je in een wigwam kunt verblijven. Voor de wigwams staan allemaal oude auto’s. Leuk om te zien.
In het park zijn versteende bomen te zien, die op allerlei plaatsen in het park te vinden zijn, hoewel er nu helemaal geen bomen meer groeien. Je kunt nog hele boomstammen op de grond zien liggen, hoewel ze vaak wel in een aantal brokken uit elkaar zijn gevallen. Wat zeker zo mooi is, zijn de kleuren in het landschap. Op allerlei plekken komen verschillende aardlagen bloot, in elk hun eigen kleur, van allerlei tinten grijs tot zwart en allerlei kleuren rood en crème. Door het park loopt een weg van ongeveer 25 kilometer. We hebben geluk omdat de zon nog steeds schijnt, hoewel er meer bewolking opkomt. De kleuren komen toch het best uit als de zon er op schijnt.
Aan het eind van de route komen we bij de painted dessert, de geschilderde woestijn. Hier kwamen we tegen kwart voor vijf, toen de zon al erg laag stond en ook het park al bijna zou gaan sluiten. Hier zagen we prachtige kleuren rood gesteente, die prachtig oplichtten in de zon.
Tegen kwart over vijf weer teruggereden naar Flagstaff. In het begin pal tegen de al zeer laagstaande zon in, die al gauw verdween achter de horizon. Nog erg lang kleurde de hemel geel en rood, voordat het donker werd. We hebben gegeten bij een restaurant langs de route 66. Het restaurant was helemaal gericht op treinen. De bekleding was versierd met treinen en er reed op een modeltrein langs de muur, iets onder het plafond. Harmannus en ik bestelden een steak, waarbij ik in mijn gedachten stukjes kip op een spies verwachte. Toen het eten werd gebracht bleek het natuurlijk een stuk vlees te zijn, meer in de vorm van een burger. Ik vroeg geheel verbaasd; “wat is dit ?” De ober vroeg of ik iets anders gehad had willen hebben, maar ik had al snel door dat ik in de war was. Even later kregen we bijna de slappe lach.
Hierna weer naar ons appartement en nog even lekker relaxen.
Maandag 4 november.
De wekker zou om 6 uur aflopen, maar ik had hem verkeerd gezet. Gelukkig toch op tijd wakker. Om goed acht uur weggereden, op weg naar Page bij Lake Powell. We gaan eerst nog even bij Sunset Crater kijken, ligt vlak naast de route. Bij de ingang en het bezoekerscentrum is nog niemand aanwezig, maar we kunnen zo naar binnen. Dat scheelt weer 15 dollar want bij de uitgang kunnen we niet betalen. We stoppen bij de eerste parkeerplek, waar we al grote brokken pikzwarte lava zien. Er is een trail naar boven, naar een krater. We lopen omhoog op een gravelpad van lava. Het pad gaat stijl omhoog en al snel lopen we te hijgen als een stoomlocomotief. We zitten hier op 2400 meter hoogte en dat is goed te merken. Na een kwartier lopen zijn we aan de rand van de krater. Het valt een beetje tegen want het is niet zulk een mooie ronde krater als op de plaatjes staat van Sunset Crater. We gaan weer naar beneden en besluiten de weg te volgen, zodat we via een omweg weer op de hoofdweg komen. Het is een prachtige weg en na 25 mijl komen we weer op de hoofdweg. Verder via Tuba City, een stadje dat weinig voorstelt.
We zien ook overal onderweg, op enige afstand van de weg kleine optrekjes waar indianen wonen. Je kunt het vaak zien aan de rommel om de caravan en/of het huis heen. Ze zijn voor zover wij kunnen zien niet erg netjes op hun erf. Als het huisje verrot is zetten ze er een nieuwe naast. Als de auto kapot is en niet meer te repareren komt er een andere en blijft de oude staan.
In Kayenta kopen we even een flinke kop koffie om mee te nemen in de auto. Harmannus en ik willen ook wel een hotdog. Die liggen lekker rond te draaien in een machine. Broodje er om heen en dan…. waar is de saus. Harmannus wijst op een grote sausmachine die er naast staat. Het zijn wel kaassauzen, maar ja, je moet ook niet al te kieskeurig zijn. Hotdog er onder, een druk op de knop en daar stroomt de saus. Harmannus drukt nog een keer op de knop om hem te stoppen, maar dat werkt averechts. Nadat ook Harmannus zijn saus heeft en er een behoorlijke hoop saus onder de machine ligt, roepen we de schoonmaakster; ‘excuse me, it was too much’. De schoonmaakster / cassiere kwaad; ‘die saus hoort bij de nacho chips and cheese’. O wij domme Hollanders, nogmaals excuses gemaakt, het lachen was bijna niet meer te stoppen en maar gauw bij een andere kassa afgerekend.
Verder richting Monument Valley. Er waren al heel wat mooie rotsen te zien. Bij Monument Valley aangekomen zijn we de 17 mile scenic drive gaan rijden. Een mooie weg tussen alle Monumentale rotsen door. Een mooie, maar onverharde weg, we zijn heel wat door elkaar geschud. Het was een dag met behoorlijk wat bewolking, een beetje jammer voor het fotograferen, maar het was zeker de moeite waard. Prachtige rotsformaties, de ene nog hoger en steiler dan de andere, ook afhankelijk van hoe ver de erosie al is toegeslagen. Tussen de rotsen, veel groen. We waren met de nodige stops toch wel zo’n 2 uur kwijt met de rit.
Vanaf Monument Valley weer terug naar Kayenta en tussen Kayenta en Tuba City afgeslagen naar Page, via een mooie weg met nog allerlei mooie vergezichten. Op een gegeven moment zie je Lake Powel liggen. De zon kwam op het laatst nog weer even onder de wolken vandaan en zorgde nog even mooi voor wat verlichting. We kwamen bij de energiecentrale en zo te zien was de wind helemaal gaan liggen. De rook ging helemaal recht omhoog.
Voordat het donker werd waren we in Page. We hebben een mooie ruime slaapkamer. Ook hier is het zwembad dicht, daar hoeven we ons dus ook niet druk om te maken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
